Wesołych Swiąt Bożego Narodzenia oraz Szczęsliwego Nowego 2012 Roku!!!
sos
14 lat temu
niedziela, 18 grudnia 2011
poniedziałek, 12 grudnia 2011
niedziela, 4 grudnia 2011
WYSTAWA MALARSTWA I HAFTU BOGUMIŁY WOJEWODY
W dniach od 15 listopada do 2 grudnia w Galerii "Stańczyk" w Krakowie mozna było podziwiać prace Bogumiły Wojewody.
Bogumiła pochodzi z Jasienicy. Pierwsze swoje prace tworzyła na miejskich warsztatach w Myslenicach. Tam się poznałysmy w 2003 roku. Nie są jej obce hafty, szkice, jednak największą radosć odnajduje w malowaniu obrazów na płótnie.
Jej ulubioną tematyką są kwiaty oraz martwa natura. Zobacz Jej stronę internetową:
http://www.malarstwo.tk/
Gratuluję Bogmiło!!!
środa, 26 października 2011
piątek, 21 października 2011
DZIECKO Z ADHD- WYTYCZNE STOWARZYSZENIA NA RZECZ DZIECI Z NADPOBUDLIWOŚCIĄ PSYCHORUCHOWĄ
Dziecko nadpobudliwe ma za mało zdolności do wewnętrznej kontroli. Mózg dzieci z ADHD jest bombardowany różnymi informacjami, których nie umie odfiltrować czyli wybrać najważniejsze w danej sytuacji. Dlatego dzieci te szybko się rozpraszają, wszystko jest dla nich ciekawe, Słyszą zarówno głos Pani w klasie jak i rozmowy innych dzieci, głos ptaków, hałas przejeżdżających samochodów, szelest firan w otwartym oknie. Jego mózg jest bombardowany przez wszystkie bodźce naraz, a ono nie umie stwierdzić, które są najważniejsze? I z tym dziecko z ADHD ma właśnie problemy. Nie potrafi z wszystkich dochodzących bodźców wybrać najważniejszego! Nie powinno nas zatem dziwić, a tym bardziej złościć, że dziecko z ADHD nie reaguje za pierwszym razem na nasze polecenie! Czasem trzeba do tych dzieci zwracać się kilkakrotnie. Nie wolno je karać za objawy choroby !
Wskazania dla nauczycieli do pracy z uczniem z nadpobudliwością psychoruchową w szkole ogólnodostępnej
1. Pomoc dziecku w adaptacji w nowym środowisku oraz jego integracji w klasie. Dziecko z ADHD szczególnie potrzebuje usystematyzowanego i zorganizowanego planu dnia.
2. Ustalenie i funkcjonowanie hierarchii w szkole – częste przypominanie o tym uczniom.
3. Zebranie jak najwięcej danych o uczniu od:
4. - rodziców ( nauczyciele i wychowawcy ),
5. - w oparciu o opinię na temat dziecka z poradni psychologiczno-pedagogicznej
6. - samego dziecka ( rozmowy indywidualne lub w grupie, ankiety i inne).
7. Okazywanie uczniom szacunku, akceptacji i cierpliwości .
8. Istotne jest zaakceptowanie przez nauczyciela ograniczeń takiego ucznia, nie karanie go za objawy choroby, nie wyśmiewanie.
9. Indywidualizacja pracy ( dostosowane metod i form pracy z uczniem do opinii z poradni psychologiczno-pedagogicznej ) i stała bezpośrednia praca z uczniem.
10.Zapewnienie uczniowi ( wychowankowi ) takiego miejsca w klasie ( świetlicy ) aby jak najmniej bodźców dochodziło do niego (np. okno, drzwi, pierwsza ławka, sam lub ze spokojnym uczniem i inne)
11.Opracowanie wspólnie z uczniem systemu zasad, reguł i związanych z nim nagród, i konsekwencji. System nagród i konsekwencji powinien być zrozumiały dla ucznia.
12.Umieszczenie aktualnie obowiązujących zasad w formie graficznej na widocznym dla ucznia miejscu w klasie lub świetlicy ( wychowawcy klas w porozumieniu z pozostałymi nauczycielami ).
13.Stale przypominanie uczniowi o zasadach.
14.Często mówić do dziecka ponieważ wymaga ono zachęcenia do pracy, sprawdzanie czy wykonało tę pracę.
15.Korzystanie w czasie lekcji lub zajęć wychowawczych z pomocy ucznia nadpobudliwego w wykonywaniu prostych czynności ( podlanie kwiatków, starcie tablicy, zebranie zeszytów, rozdanie kartek do rysowania itp.)
16.Rozpoczynanie ( w miarę możliwości ) zajęć od ćwiczeń odprężających, a następnie kinestetycznych.
17.Dostosowanie tempa pracy do możliwości ucznia.
18.Zastosowanie metod, które skutecznie skupiają uwagę ucznia, na tym co w danej chwili uważamy za najważniejsze ( np. poprzez wyróżnienie najważniejszych informacji – podczas przekazywania zagadnienia, zaznaczenie fragmentu słowami-sygnałem: uwaga , ważne, podkreślenie innym kolorem, używanie pomocy wizualnych ).
19.Stosowanie odpowiedniego systemu komunikacji: proste, krótkie zwroty, słowa – symbole stosowane często w celu lepszej koncentracji uwagi, lub polecenia rozpoczęcia czynności przez ucznia np. ,, stop”, ,, cisza”, wskazuje na znak umieszczony w klasie na planszy z zasadami i regułami ,, W klasie nie rozmawiamy”, ,, Teraz otwórz zeszyt”, ,, Spakuj rzeczy”, ,, Uwaga, zaczynamy pisać”, ,, Śmieci”, ,, Spójrz w zeszyt”.
20.Przedstawienie na początku lekcji planu, kolejności poszczególnych etapów, w przypadku zmiany poinformowanie o tym uczniów.
21.Włączenie ucznia do aktywnego udziału w lekcji.
22.Wyznaczenie uczniowi konkretnego celu i podzielenie zadania na mniejsze możliwe do realizowania etapy.
23.Wydanie uczniowi na raz tylko jednego polecenia.
24.Zadanie mniejszej partii materiału na raz.
25.W miarę możliwości prezentowanie materiału na konkretnych przykładach zanim zostanie podane bardziej ogólne twierdzenie.
26.Sprawdzanie, czy uczniowie rozumieją słowa używane do prezentowania nowego materiału.
27.Formułowanie informacji dotyczącej pracy domowej w jasny i przejrzysty sposób.
28.Zmniejszenie ilości materiału przepisywanego z tablicy lub książek.
29.Zachęcanie ucznia do pytań i komentarzy.
30.Przed rozpoczęciem wykonania zadania poproszenie ucznia, aby powtórzył polecenie.
31.Sprawdzenie w trakcie i pod koniec lekcji, czy uczeń zdążył wszystko zanotować.
32.Starać się pobudzić zainteresowanie ucznia i angażować go w bardzo konkretne działanie.
33.Często przypominać, że istnieją reguły, dopiero po kilku przypomnieniach stosować konsekwencje.
34.Pomaganie uczniowi w planowaniu swojej pracy.
35.Motywowanie do uczenia się.
36.W klasach I – III pozwalanie uczniowi na uzgodnione formy aktywności fizycznej, staranie się o przyciąganie jego uwagi.
37.Przewidywanie, kiedy nastąpi niepożądane impulsywne zachowanie i powstrzymanie ucznia przed wykonaniem takiej czynności, mówiąc jednocześnie o następstwach i konsekwencjach.
38.Staranie się o wypracowanie nowych technik dotyczących zapamiętywania.
39.Szukanie i przekazywanie uczniowi możliwych do zaakceptowania przez otoczenie form rozładowania nadpobudliwości, złości lub agresji.
40.Stosowanie specjalnych metod podczas sprawdzania wiadomości ( dzielenie dłuższych sprawdzianów na części, wydłużanie czasu odpowiedzi ).
41.Częste chwalenie ucznia ( np. za prawidłowo wykonane zadanie, za pomoc innym dzieciom, za przesiedzenie w ławce przez 45 minut – dla dziecka z ADHD to ogromny wysiłek ) Dziecko, które bardzo się stara w wykonaniu powierzonego mu zadania jeżeli nie jest nagradzane szybko się zniechęca.
Materiały ze strony:
http://www.adhd.rzeszow.pl/dziecko_adhd/
Wskazania dla nauczycieli do pracy z uczniem z nadpobudliwością psychoruchową w szkole ogólnodostępnej
1. Pomoc dziecku w adaptacji w nowym środowisku oraz jego integracji w klasie. Dziecko z ADHD szczególnie potrzebuje usystematyzowanego i zorganizowanego planu dnia.
2. Ustalenie i funkcjonowanie hierarchii w szkole – częste przypominanie o tym uczniom.
3. Zebranie jak najwięcej danych o uczniu od:
4. - rodziców ( nauczyciele i wychowawcy ),
5. - w oparciu o opinię na temat dziecka z poradni psychologiczno-pedagogicznej
6. - samego dziecka ( rozmowy indywidualne lub w grupie, ankiety i inne).
7. Okazywanie uczniom szacunku, akceptacji i cierpliwości .
8. Istotne jest zaakceptowanie przez nauczyciela ograniczeń takiego ucznia, nie karanie go za objawy choroby, nie wyśmiewanie.
9. Indywidualizacja pracy ( dostosowane metod i form pracy z uczniem do opinii z poradni psychologiczno-pedagogicznej ) i stała bezpośrednia praca z uczniem.
10.Zapewnienie uczniowi ( wychowankowi ) takiego miejsca w klasie ( świetlicy ) aby jak najmniej bodźców dochodziło do niego (np. okno, drzwi, pierwsza ławka, sam lub ze spokojnym uczniem i inne)
11.Opracowanie wspólnie z uczniem systemu zasad, reguł i związanych z nim nagród, i konsekwencji. System nagród i konsekwencji powinien być zrozumiały dla ucznia.
12.Umieszczenie aktualnie obowiązujących zasad w formie graficznej na widocznym dla ucznia miejscu w klasie lub świetlicy ( wychowawcy klas w porozumieniu z pozostałymi nauczycielami ).
13.Stale przypominanie uczniowi o zasadach.
14.Często mówić do dziecka ponieważ wymaga ono zachęcenia do pracy, sprawdzanie czy wykonało tę pracę.
15.Korzystanie w czasie lekcji lub zajęć wychowawczych z pomocy ucznia nadpobudliwego w wykonywaniu prostych czynności ( podlanie kwiatków, starcie tablicy, zebranie zeszytów, rozdanie kartek do rysowania itp.)
16.Rozpoczynanie ( w miarę możliwości ) zajęć od ćwiczeń odprężających, a następnie kinestetycznych.
17.Dostosowanie tempa pracy do możliwości ucznia.
18.Zastosowanie metod, które skutecznie skupiają uwagę ucznia, na tym co w danej chwili uważamy za najważniejsze ( np. poprzez wyróżnienie najważniejszych informacji – podczas przekazywania zagadnienia, zaznaczenie fragmentu słowami-sygnałem: uwaga , ważne, podkreślenie innym kolorem, używanie pomocy wizualnych ).
19.Stosowanie odpowiedniego systemu komunikacji: proste, krótkie zwroty, słowa – symbole stosowane często w celu lepszej koncentracji uwagi, lub polecenia rozpoczęcia czynności przez ucznia np. ,, stop”, ,, cisza”, wskazuje na znak umieszczony w klasie na planszy z zasadami i regułami ,, W klasie nie rozmawiamy”, ,, Teraz otwórz zeszyt”, ,, Spakuj rzeczy”, ,, Uwaga, zaczynamy pisać”, ,, Śmieci”, ,, Spójrz w zeszyt”.
20.Przedstawienie na początku lekcji planu, kolejności poszczególnych etapów, w przypadku zmiany poinformowanie o tym uczniów.
21.Włączenie ucznia do aktywnego udziału w lekcji.
22.Wyznaczenie uczniowi konkretnego celu i podzielenie zadania na mniejsze możliwe do realizowania etapy.
23.Wydanie uczniowi na raz tylko jednego polecenia.
24.Zadanie mniejszej partii materiału na raz.
25.W miarę możliwości prezentowanie materiału na konkretnych przykładach zanim zostanie podane bardziej ogólne twierdzenie.
26.Sprawdzanie, czy uczniowie rozumieją słowa używane do prezentowania nowego materiału.
27.Formułowanie informacji dotyczącej pracy domowej w jasny i przejrzysty sposób.
28.Zmniejszenie ilości materiału przepisywanego z tablicy lub książek.
29.Zachęcanie ucznia do pytań i komentarzy.
30.Przed rozpoczęciem wykonania zadania poproszenie ucznia, aby powtórzył polecenie.
31.Sprawdzenie w trakcie i pod koniec lekcji, czy uczeń zdążył wszystko zanotować.
32.Starać się pobudzić zainteresowanie ucznia i angażować go w bardzo konkretne działanie.
33.Często przypominać, że istnieją reguły, dopiero po kilku przypomnieniach stosować konsekwencje.
34.Pomaganie uczniowi w planowaniu swojej pracy.
35.Motywowanie do uczenia się.
36.W klasach I – III pozwalanie uczniowi na uzgodnione formy aktywności fizycznej, staranie się o przyciąganie jego uwagi.
37.Przewidywanie, kiedy nastąpi niepożądane impulsywne zachowanie i powstrzymanie ucznia przed wykonaniem takiej czynności, mówiąc jednocześnie o następstwach i konsekwencjach.
38.Staranie się o wypracowanie nowych technik dotyczących zapamiętywania.
39.Szukanie i przekazywanie uczniowi możliwych do zaakceptowania przez otoczenie form rozładowania nadpobudliwości, złości lub agresji.
40.Stosowanie specjalnych metod podczas sprawdzania wiadomości ( dzielenie dłuższych sprawdzianów na części, wydłużanie czasu odpowiedzi ).
41.Częste chwalenie ucznia ( np. za prawidłowo wykonane zadanie, za pomoc innym dzieciom, za przesiedzenie w ławce przez 45 minut – dla dziecka z ADHD to ogromny wysiłek ) Dziecko, które bardzo się stara w wykonaniu powierzonego mu zadania jeżeli nie jest nagradzane szybko się zniechęca.
Materiały ze strony:
http://www.adhd.rzeszow.pl/dziecko_adhd/
piątek, 14 października 2011
niedziela, 9 października 2011
sobota, 8 października 2011
RADY WIKTORA NIEDZICKIEGO
Sztuka Prezentacji
Dość drżenia rąk! Precz z koszmarami sennymi!
Jak to powiedzieć ?
Czyli
tuzin rad dla występujących publicznie
Pocą się ręce, w gardle zasycha, a w głowie czujemy kompletną pustkę.
Wystąpienia publiczne są zmorą nie tylko polityków, ale także przedsiębiorców, działaczy gospodarczych i naukowców. Co powiedzieć? Jak się zachować? Kogo poprosić o radę?
Przez całe lata byliśmy uczeni zachowywania skromności ("Siedź w kącie znajdą Cię") i nie wyrażania własnego zdania ("Nie podskakuj, siedź na d... i przytakuj" ).
Niestety, dziś trudno osiągnąć sukces bez przedstawienia swoich racji i argumentów. Jak się do tego zabrać? Jak przygotować się do wystąpienia publicznego? Oto garść praktycznych porad.
Przygotuj swoje wystąpienie - Z pewnością jesteś bardzo zdolny, ale improwizowanie ważnego wystąpienia nie zawsze się udaje. Pomyśl, co dla Ciebie jest najważniejsze, a co będzie najważniejsze dla odbiorców. To nie to samo. Te najważniejsze sprawy, najwyżej 3-4 zapisz na kartce lub naucz się ich na pamięć. Zastanów się jakich słów i argumentów użyć, by przekonać słuchaczy. Naucz się dobierania najprostszych słów. Zbyt wyszukana mowa zwykle robi złe wrażenie na odbiorcach. Treść wystąpienia najlepiej jest podzielić na krótsze fragmenty. Łatwiej zapamiętujemy mniejsze porcje informacji. Po każdym fragmencie warto zaplanować rodzaj "oddechu" dla widza- żart, krótką historyjkę, ilustrację, itp. W miarę możliwości wygłoś swój tekst w samotności - w łazience, w czasie spaceru w lesie lub w innej sytuacji, gdy nikt Cię nie słyszy. Za drugim razem możesz poprosić o ocenę swego wystąpienia kogoś naprawdę bliskiego i życzliwego.
Przygotuj miejsce swojego wystąpienia - Czy nic nie będzie przeszkadzało Tobie i odbiorcom? Sprawdź czy urządzenia techniczne są sprawne i czy potrafisz z nich korzystać. Czy próbowałeś już mówić do mikrofonu? Czy umiesz dopasować do swojego wzrostu jego położenie? Czy Twoje materiały pasują do używanego w sali magnetowidu, rzutnika slajdów lub folii lub do komputera? Pamiętaj, że nie wszyscy używają tych samych programów. Co będzie jeśli sprzęt odmówi posłuszeństwa? Czy masz inny sposób na przedstawienie swoich materiałów? Jak się zachowasz, gdy sprzęt nagle przestanie działać?
Przygotuj siebie - Musisz być wypoczęty i pozytywnie nastawiony do odbiorców, ale to nie wszystko. Czy Twój strój będzie pasował do całości imprezy? Czy będzie się różnił od strojów innych uczestników i słuchaczy? Możesz być ubrany trochę bardziej starannie niż bierni uczestnicy spotkania, ale zbyt uroczysty strój będzie ich onieśmielał. Czy Twój krawat/apaszka/broszka nie będą nadmiernie ekstrawaganckie lub strojne? Czy nie będą odciągały uwagi od treści Twojego wystąpienia? Czy Twoje buty są wystarczająco czyste i zadbane? Czy masz czystą chusteczkę (chociaż jedną)?
Dobrze zacznij - Wejdź pewnie, energicznym krokiem. Zatrzymaj się przez jedną sekundę. Teraz zacznij. Wystarczy jedno lub dwa miłe zdania o pogodzie, o uczestnikach lub miejscu spotkania, potem wyraźne przedstawienie się imieniem i nazwiskiem, a następnie jedno zdanie o tym czego dotyczyć będzie Twoje wystąpienie. Mów krótko, wyraźnie, spokojnie. Pamiętaj o przygotowanych ilustracjach. W razie czego pomogą Ci odnaleźć zagubiony wątek Twego wystąpienia.
Najważniejszy jest odbiorca - Nie wygłaszaj przemówienia - mów do swoich odbiorców. Szanuj słuchaczy, ale się im nie podlizuj. Patrz jak reagują na Twoje słowa. Jeśli widzisz, że przestają słuchać, są zmęczeni - zmień tempo, opowiedz coś zabawnego, najlepiej na swój temat. Przyspiesz pokaz ciekawego filmu, zdjęć lub wykresów zanim zdążą wyjść z sali. Obserwuj stale kilku słuchaczy, zwłaszcza jeśli Ci sprzyjają. Ich reakcje pozwolą na lepszą prezentację. Pamiętaj, że nikt nie musi Cię słuchać. To ty musisz na to zasłużyć. Staraj się zainteresować słuchaczy i mówić ciekawie. Unikaj banałów i powtarzania prawd dobrze znanych. Najważniejsze są oczekiwania odbiorców. Powiedz coś, co przyda im się w ich pracy lub w życiu.
Unikaj - anegdotek o blondynkach (może są na sali), o łysych (jak wyżej), o mieszkańcach Wąchocka (są tacy, którzy się tam urodzili). Unikaj powtarzania kilka razy tych samych prawd. Unikaj obcych słów, gdyż łatwo użyć ich niewłaściwie. Unikaj zbędnych ozdobników ("zainteresuję Państwa moją skromną osobą"). Unikaj zbędnych gestów- nie jesteś wiatrakiem. Unikaj spacerowania przed słuchaczami, gdyż mogą się nabawić choroby morskiej. Unikaj zbędnego pośpiechu, ale nie przekraczaj przyznanego Ci czasu. Być może odpowiadając na pytania będziesz mógł poszerzyć temat.
Opowiadaj - tak jak bajkę małemu dziecku. Staraj się zaciekawić odbiorców, pokazać im własne zainteresowanie tematem. Mów raz głośniej, raz ciszej. Pamiętaj, że to Ty masz "towar" do sprzedania. Musisz go dobrze zareklamować. Mów więc ciekawie, nieco inaczej niż inni.
Atrakcje - ciekawe fotografie, wykresy, plansze, rekwizyty, filmy. Coś, co stanowi "smaczek" Twojego wystąpienia. Ludzie są tylko ludźmi. Lepiej pamiętają obrazy i ciekawostki niż skomplikowane teorie. Atrakcje Twojego wystąpienia powinny pojawiać się nie rzadziej niż co 3-6 minut. Wówczas podtrzymasz zainteresowanie odbiorców.
Ręce pomagają - nie zaciskaj ich nerwowo, ani nie chowaj za plecy. Naturalne ruchy otwartych dłoni podkreślają ważniejsze zdania. Jedną rękę będziesz miał zajętą pilotem lub wskazówką. Druga przyda się do przekładania folii, demonstracji przygotowanych rekwizytów. Dłoń swobodnie podkreślająca wagę Twojej wypowiedzi pokaże słuchaczom, że panujesz nad emocjami.
Uśmiech - jest twoim sojusznikiem. To nic, że mówisz o sprawach poważnych. Będziesz fachowcem także z uśmiechem. Pamiętaj, że słuchacze mają zaakceptować Twój punkt widzenia. Muszą Cię polubić.
Przeszkody - są po to, by dawać sobie z nimi radę. Jeśli nagle coś spadnie, zepsuje się urządzenie, a młot pneumatyczny przeszkadzać Ci będzie w wypowiedzi - zareaguj naturalnie. Nie staraj się przekrzyczeć hałasu. Może lepiej poczekać. Słuchacze ocenią, czy z tej próby wyszedłeś zwycięsko.
Zakończenie - to najważniejsza część wypowiedzi. Musi być wyraźne i powinno przypominać główne tezy wystąpienia. Nie wszyscy zrozumieli, do czego zmierzałeś. Postaw zatem kropkę nad "i". Krótko podziękuj słuchaczom za uwagę.
Oczywiście, są to rady dotyczące wystąpienia na konferencji lub zebraniu. Nieco inaczej mówi się na wiecu. Wiadomo jednak, że zdarzają się sytuacje wyjątkowe, takie jak wystąpienie w radiu, czy w telewizji, kiedy możemy mówić zaledwie 20 sekund. To dla wielu ludzi prawdziwa katastrofa. Co wówczas?
Należy pamiętać, że 20 sekund to całkiem długi czas. Każdy może sam to sprawdzić. W tej sytuacji właściwie wszystkie rady pozostają bez zmian, tyle, że w tak krótkim czasie mówimy o jednym lub najwyżej 2 problemach.
Naszym odbiorcą jest widz znajdujący się po drugiej stronie obiektywu kamery i o tym należy pamiętać. Dodatkowo, mówienie przed kamerą wymaga minimalnych ruchów ciała - inaczej będziemy "wypadali" z ekranu. Zbliżenia powodują, że każdy mimowolny grymas ust, uniesienie brwi ma swoją wymowę. Mikrofon przekaże także bez trudu nasze ciężkie westchnienia, oddechy lub cmoknięcie ust. Te grymasy i dźwięki mogą zostać uznane przez widza za rodzaj komentarza.
Mam nadzieję, że korzystając z tych rad wiele osób może nieco poprawić swój sposób publicznego mówienia.
Problemów mówieniem zwykle nie mają Amerykanie i mieszkańcy krajów w których już od pierwszej klasy uczy się dzieci publicznego zabierania głosu. Niestety, w Polsce ładna, dobrze skonstruowana i wykonana wypowiedź nadal jest dosyć rzadka.
Duże firmy zwykle zatrudniają zatem specjalistyczne firmy szkoleniowe, by pomagały w rozwijaniu umiejętności publicznego komunikowania się. Takie treningi medialne trwają od 1-2 dni i są połączone z rejestrowaniem wypowiedzi przez kamerę. Zwykle szkolone jest kierownictwo firmy i pracownicy mający częsty kontakt z klientami. Po 2 dniach zajęć uczestnicy zupełnie inaczej zachowują się przed kamerą i przed publicznością.
Ci, którzy nie mogą wziąć udziału w podobnym szkoleniu muszą próbować sami w domu, na spacerze, na plaży. Demostenes też miał problemy.
Wiktor Niedzicki
Ten tekst został przeze mnie napisany w 2002 roku na potrzeby studentów Politechniki Warszawskiej, którym starałem się wyjaśnić podstawy prezentacji. Dziś napisałbym go precyzyjnie, ale bez punktowania. Niemniej sądzę, że może on być nadal przydatny osobom, które muszą wystąpić przez publicznością.
Więcej w książce.
Pana Wiktora poznałam podczas Konferencji Edukamp Kraków 2011. Chciałam opisać swoje odczucia po konferencji, ale odsyłam do ciekawego artykułu, który jest dobrym podsumowaniem tego spotkania- http://blog.eminus.pl/z-branzy/madre-media-w-edukacji.html
piątek, 30 września 2011
EDUCAMP KRAKÓW "LIZARD KING" 28.09.2011
Uczestniczyłam w konferencji edukacyjnej poswięconej nowej edukacji. Wystąpienie pana Wiktora Niedzickiego- dziennikarza, autora programu "Laboratorium" oraz innych prelegentów przybliżyło nam wartosciowe rozwiązania szybko rozwijającej się edukacji poprzez nowe media. Jako realizatorka projektu "Przystosowanie kwalifikacji zawodowych do nowych potrzeb rynkun edukacyjnego" stwierdzam, że jest to kontynuacja naszej pracy edukacyjnej. Od dawna korzystam z nowych technologii edukacyjnych oraz innowacyjnych form nauczania pozwalających na indywizualizację pracy z uczniem. Nowa edukacja to lepsza motywacja do działania młodego człowieka. Od nas nauczycieli zależy w jaki sposób przekazujemy uczniom wiedzę oraz jak potrafimy zaprezentować siebie i dany temat. Jeżeli robimy to z pasją przekazując wiadomosci w nowy sposób, poprzez nowe technologie, tak jak prelegenci na "Educampie", na pewno nam się uda!
sobota, 11 czerwca 2011
czwartek, 9 czerwca 2011
sobota, 4 czerwca 2011
PODSUMOWANIE PROJEKTU "ROZWIJAMY SKRZYDŁA- NAUKA ŻYWEGO SŁOWA 2009-2011"
Rozpoczęlismy podsumowywanie projektu "Rozwijamy skrzydła", który jest realizowany w naszej szkole od 2009 roku.
Ewaluacja projektu pt. Nauka żywego słowa" to:
- udostepnienie 04.06.2011 w "Slideshare", "Facebook" oraz "nk" prezentacji multimedialnej- Wycieczka I pt. "Teatr zza kulis z młodymi aktorami w tle 06.12.2009"
http://www.slideshare.net/Aldonawalas/rozwijamy-skrzyda-i-nauka-ywego-sowa
- udostepnienie 05.06.2011 w "Slideshare", "Facebook" oraz "nk" prezentacji multimedialnej- Wycieczka II pt. "Teatr lalek z aktorką Iwoną Olszewską 25.04.2010"
http://www.slideshare.net/Aldonawalas/rozwijamy-skrzyda-ii-nauka-ywego-sowa
- udostępnienie 06.06.2011 w "Slideshare", "Facebook" oraz "nk" prezentacji multimedialnej- Wycieczka III pt. "Warsztaty filmowe z Sylwią Szczepańską 05.06.2010"
http://www.slideshare.net/Aldonawalas/rozwijamy-skrzyda-iii-nauka-ywego-sowa
- udostępnienie 08.06.2011 w "Slideshare", "Facebook" oraz "nk" prezentacji multimedialnej- Wycieczka IV pt. "Warsztaty teatralne z Bartłomiejem Oskarbskim 02.10.2010"
http://www.slideshare.net/Aldonawalas/rozwijamy-skrzyda-iv-nauka-ywego-sowa
- udostepnienie 11.06.2011 w "Slideshare", "Facebook" oraz "nk" prezentacji multimedialnej- Wycieczka V pt. "Nagranie filmu z Sylwią Szczepańską 16.04.2011"
http://www.slideshare.net/Aldonawalas/rozwijamy-skrzyda-v-nauka-ywego-sowa
Ewaluacja projektu pt. Nauka żywego słowa" to:
- udostepnienie 04.06.2011 w "Slideshare", "Facebook" oraz "nk" prezentacji multimedialnej- Wycieczka I pt. "Teatr zza kulis z młodymi aktorami w tle 06.12.2009"
http://www.slideshare.net/Aldonawalas/rozwijamy-skrzyda-i-nauka-ywego-sowa
- udostepnienie 05.06.2011 w "Slideshare", "Facebook" oraz "nk" prezentacji multimedialnej- Wycieczka II pt. "Teatr lalek z aktorką Iwoną Olszewską 25.04.2010"
http://www.slideshare.net/Aldonawalas/rozwijamy-skrzyda-ii-nauka-ywego-sowa
- udostępnienie 06.06.2011 w "Slideshare", "Facebook" oraz "nk" prezentacji multimedialnej- Wycieczka III pt. "Warsztaty filmowe z Sylwią Szczepańską 05.06.2010"
http://www.slideshare.net/Aldonawalas/rozwijamy-skrzyda-iii-nauka-ywego-sowa
- udostępnienie 08.06.2011 w "Slideshare", "Facebook" oraz "nk" prezentacji multimedialnej- Wycieczka IV pt. "Warsztaty teatralne z Bartłomiejem Oskarbskim 02.10.2010"
http://www.slideshare.net/Aldonawalas/rozwijamy-skrzyda-iv-nauka-ywego-sowa
- udostepnienie 11.06.2011 w "Slideshare", "Facebook" oraz "nk" prezentacji multimedialnej- Wycieczka V pt. "Nagranie filmu z Sylwią Szczepańską 16.04.2011"
http://www.slideshare.net/Aldonawalas/rozwijamy-skrzyda-v-nauka-ywego-sowa
niedziela, 1 maja 2011
BEATYFIKACJA JANA PAWŁA II Z UDZIAŁEM MYŚLENICZAN
Mieszkańcy Myslenic-przedstawiciele pierwszej w Polsce szkoły, której nadano imię Jana Pawła II uczestniczyli w uroczystosciach beatyfikacyjnych w Rzymie. Od 1990 roku Jan Paweł II patronuje szkole, a od dzis błogosławi z Domu Ojca.
sobota, 2 kwietnia 2011
W VI ROCZNICĘ ŚMIERCI JANA PAWŁA II
Cytat Jana Pawła II:
"Nie żyje się, nie kocha się, nie umiera- na próbę."
niedziela, 27 marca 2011
2003-2011 Z Adamem Małyszem!
Od spotkania w Zakopanem na Wielkiej Krokwi (18 styczeń 2003, 21 wrzesień 2003) poprzez spotkanie w Wiśle z żoną Izabelą Małysz (25 lipiec 2003) aż do zakończenia kariery (26 marca 2011). Dziękujemy!!!
sobota, 12 lutego 2011
czwartek, 10 lutego 2011
czwartek, 27 stycznia 2011
Subskrybuj:
Posty (Atom)
